تعیین سرمایۀ بهینه در شرکتهای بیمه بر اساس مدل‌سازی داخلی نسبت توانگری مالی و روش هزینه – فایده

هدف اصلی این مقاله، تعیین سطحی از سرمایه است که بتواند انتظارات متعارض سهام‌داران و نهاد ناظر را پاسخ دهد. در این راستا، با استفاده از داده‌های آماری، ضرایب خسارت دورۀ زمانی 1370-1396 چهار شرکت بیمۀ «الف»، «ب»، «ج» و «د» و بر اساس دستورالعمل محاسبۀ سرمایۀ الزامی، سرمایۀ الزامی از منظر ناظر، با استفاده از روش ارزش در معرض ریسک (روش پارامتری واریانس-کوواریانس) و به‌ صورت مدل‌سازی داخلی محاسبه شده است. سپس، بر اساس شیوۀ هزینۀ سرمایه و بر اساس روش کرانۀ ریسک و هزینه- فایده، سرمایۀ بهینه هم از دیدگاه بیمۀ مرکزی و هم از دیدگاه سهام‌داران، برای شرکتهای بیمه تعیین شد. نتایج حاکی است که سرمایۀ موجود بهینه برای چهار شرکت بیمۀ الف، ب، ج و د به‌ترتیب در حدود 130,069، 35,478، 20,897 و 13,177 میلیارد ریال و نسبت توانگری مالی حداقل و تعادلی به‌ترتیب در حدود 4/164%، 9/164%، 2/241% و 9/120% برآورد شد تا هم انتظارات سهام‌داران (بازدۀ سرمایه) و خریداران سهام این شرکتها (هزینۀ تأمین سرمایۀ الزامی) و هم انتظارات بیمۀ مرکزی ایران (سرمایۀ الزامی) به‌عنوان ناظر بیمه برآورده شود.